‘Zoals vele jonge meisjes wilde ik altijd al graag moeder worden.‘
Ik ben Monica, 30 jaar, ik heb PFFD Type D, een aanlegstoornis van mijn bovenbeen, dat fors verkort is, en maak daarom gebruik van een beenprothese. En, ik ben alweer bijna negen maanden trotse moeder van Chloë!.
Moeder worden
Ik ben sinds mijn 16e samen met Dennis. In 2020 zijn we getrouwd. En op een gegeven moment hadden we steeds meer gesprekken over kinderen. Dennis deelde mijn kinderwens en we gingen plannen maken. Voordat ik stopte met de pil, heb ik een vrouwelijke revalidatiearts gebeld. Dat vond ik zelf prettiger dan mijn eigen mannelijke arts. Ik wilde weten of er fysiek belemmeringen waren voor een zwangerschap en bevalling. De arts bekeek mijn meest recente röntgenfoto en concludeerde dat er net zoveel ruimte in mijn bekken zat als bij iedere andere vrouw.
Spannende tijd
Na een miskraam, het uitblijven van mijn menstruatie en de diagnose PCOS (hormonale disbalans wat zorgt voor uitblijven eisprong) bleek ik ineens toch weer zwanger! Dit keer ging het gelukkig wel goed. Vanwege PCOS en de aanlegstoornis aan mijn been verliepen alle controles in het Erasmus MC en dus niet bij een verloskundigenpraktijk. Zeker in het begin werd er veel onderzocht. Hoewel voor 99% zeker is dat PFFD niet erfelijk is, kreeg ik een specialistische 13- en 20-weken echo. Het was toch spannend toen ze de lengte van de bovenbenen gingen meten. Die waren zoals het hoorde en verder was onze dochter ook gezond. Heel erg fijn!
Onduidelijkheid
Mijn buik begon lekker te groeien en dat zorgde ervoor dat mijn prothese vervelend in mijn buik ging duwen. Met deze klacht en nog een hoop andere vragen over de zwangerschap, bevalling én de periode daarna ging ik naar mijn prothesemaker. Ik vond het vervelend om te merken dat er nagenoeg geen ervaring is met een zwangere vrouw met PFFD. Er is uiteindelijk op goed geluk een stukje van mijn prothese afgehaald en verder kreeg ik mee dat het de rest van de zwangerschap ‘aanmodderen’ zou zijn. Niemand kon me vertellen of ik nog goed zou kunnen lopen aan het einde van de zwangerschap. Ik ben dus maar van het ergste uit gegaan. Uiteindelijk is dat heel erg goed gegaan. Ik heb tot 30 weken gewoon Bodypump in de sportschool gedaan. Uiteraard werd alles zwaar op een gegeven moment, maar dat geldt voor iedere vrouw.
Ik heb ook contact gehad met een ergotherapeut over de kraamperiode. Die gaf oplossingen voor de uitdagingen met een pasgeboren baby. Dat gaf me wel vertrouwen. In het Erasmus MC was ondertussen te merken dat ze niet goed wisten hoe ze om moesten gaan met mijn aanlegstoornis. Ik werd voor de zekerheid naar de orthopeed daar gestuurd, maar die wist ook niet precies wat ik daar kwam doen. Het benadrukte maar weer eens hoe zeldzaam mijn aandoening is.
Geboren!
Op 24 februari 2023 werd Chloë Breevaart geboren. Het was een snelle bevalling zonder verdoving. Haar heupjes werden gelijk door een kinderarts gecontroleerd. Niet vanwege mijn aanlegstoornis, maar omdat ze lang in de stuit had gelegen. Er zijn ten slotte ook nog ‘normale’ heupaandoeningen! Een echo 4 maanden later liet zien dat alles er goed uit zag.
Vertrouwen in de toekomst
Op de tweede dag voelde het alweer goed om mijn prothese aan te doen. Dat maakte me natuurlijk veel mobieler. Mijn herstel ging voorspoedig en we konden langzaam wennen aan ons nieuwe leven. Ik zorgde in de nachten voor haar, aangezien ik toch borstvoeding gaf. Ze sliep naast me en alle spullen voor het verschonen stonden ook naast mijn bed. Zo hoefde ik dus niet mijn bed uit en kon ik haar zonder prothese toch gewoon verzorgen.
Met Chloë gaat het heel goed. Voorheen kon ik nog wel eens een hele dag mijn prothese uit laten, maar dat gaat nu echt niet meer. En als ik haar nu ’s ochtends in haar eigen kamer wil voeden, zonder prothese, schuif ik een stoel vlak naast haar bed, zodat ik gelijk kan gaan zitten als ik haar uit bed til. Verder gaat ze wel eens met mijn man onder de douche. Dat vind ik zelf te gevaarlijk om met haar te doen. Op dit moment zijn dat de enige belemmeringen. Er zullen met iedere leeftijd van Chloë vast weer nieuwe uitdagingen komen, maar ook daar heb ik alle vertrouwen in.
Want zoals eigenlijk met alles in het leven: met een aanlegstoornis van een been vind je altijd wel weer een oplossing!
Lees ook deze blogs:
