‘Als je je op de middelbare school ineens beseft dat je anders bent.‘
Hoi! Ik ben Britt en ik ben 23 jaar oud. Ik ben geboren zonder rechterbeen en ik loop dus met een prothese. Ik weet dus niet beter dan leven met maar één been. Maar hoe is het leven als je ouder wordt en je eigenlijk steeds meer gaat beseffen dat je “anders” bent dan de rest van de mensen om je heen? Hoe is het om naar de middelbare school te gaan en je steeds meer gaat nadenken over vriendjes en wellicht het krijgen van kinderen? Is dat wel voor mij weggelegd? Dit is mijn verhaal en hoe het bij mij is gegaan.
Toen ik jonger was, heb ik eigenlijk weinig ‘nadelen’ ervaren van het lopen met een prothese. Ik kon/kan er alles mee: lopen, fietsen, rennen, etc. Ik zat op een basisschool waar iedereen elkaar kende en waar dus iedereen wist van mijn prothese. Totdat ik naar de middelbare school ging. Ineens zat ik op een school met 3.000 kinderen, in de klas met onbekende kinderen en met nieuwe leraren. Dit was eigenlijk één van de eerste keren dat ik ineens ging nadenken dat ik “anders” was dan de rest.
Vertrouwde omgeving kwijt
Ineens maakte ik me meer druk over dingen waar ik me eerst nooit echt druk om maakte, omdat ik altijd in mijn vertrouwde omgeving was met mijn vertrouwde mensen om mij heen. Opeens ging ik nadenken over: “Ga ik niet gepest worden? Ga ik wel nieuwe vriendinnen krijgen of vind iedereen mij apart en anders?”. Waar ik normaal niet over na hoefde te denken, ging ik steeds meer beseffen dat ik “anders” was.
Toch een superleuke school
Gelukkig is dit allemaal niet uitgekomen. Iedereen was heel lief en zorgzaam voor mij. Ik kreeg nieuwe vrienden/vriendinnen en het was superleuk op de middelbare school.
Dan word je ouder en kom je in de pubertijd terecht. Sommige vriendinnen werden voor het eerst verliefd en kregen een vriendje. Op een dag vroeg ineens iemand aan mij: “Ben je eigenlijk niet bang over hoe jongens over jou denken? Want je hebt natuurlijk wel maar één been.” Ik had er voor deze opmerking nog nooit over na gedacht. En toen sloeg de onzekerheid weer in.
Onzekerheid over relaties
Ik dacht ineens: “Gaat een jongen mij ooit wel leuk vinden? Hoe zit dat wanneer je een relatie krijgt? Zou er wel iemand zijn die met mij zou willen zijn?” Want ik mis wel mijn volledige rechterbeen en mijn lichaam is natuurlijk niet zoals de rest van de meiden op school. Wat nu?!
Hij wist het niet
Toen ontmoette ik iemand die nog niet wist dat ik maar één been heb. Omdat ik hem zo leuk vond en ik me goed voelde bij hem, dacht ik: “Ik moet het hem wel een keer vertellen.” Ik was best zenuwachtig, maar ineens realiseerde ik me: “Als hij mij niet accepteert zoals ik ben, dan is hij het sowieso niet voor mij en verdient hij mij niet”. Zodoende heb ik het hem verteld en hij reageerde veel beter dan ik had gedacht. Al die onzekerheden die in mijn hoofd zaten en die ik mezelf had aangepraat, waren (gelukkig) voor niks geweest.
Vragen over kinderen krijgen
Naarmate ik ouder werd, ging ik steeds meer nadenken over het krijgen van kinderen. Ineens ging ik denken: “Kan ik eigenlijk wel kinderen krijgen met mijn lichaam? Het gaat namelijk niet alleen om dat ene been, maar om veel meer bij mijn lijf. Vroeger, toen ik een baby was, is er een echo gemaakt van mijn buik, omdat ik ook mijn rechterbekkenhelft mis. Ze wilden weten hoe het er van binnen uitzag. Daar kwam uit dat ik ook mijn rechternier mis en rechtereierstok. Met dit in mijn achterhoofd, werd ik ineens een beetje angstig. Ik wil heel graag (ooit) kinderen, maar kan dat wel? Maar ja, met wie ga je hier over praten? Wie zou mijn vragen kunnen beantwoorden?
Vragen aan revalidatiearts
Het komt natuurlijk maar weinig voor dat iemand zijn volledige been mist, ook zijn rechterbekkenhelft en met maar één eierstok gaat het sowieso moeilijk worden, dacht ik. Ik heb hier best lang mee rondgelopen. Totdat ik een controleafspraak had in het revalidatiecentrum bij mijn revalidatiearts. Ik heb mijn vragen toen bij haar aangegeven en zij heeft mij toen doorverwezen naar een gynaecologe. Daar hebben ze toen een MRI-scan gemaakt. Hier kwam uit dat mijn lichaam een zwangerschap aan zou kunnen én dat ik wel twee eierstokken heb. Dit was voor mij een enorme opluchting omdat het toch wel een wens is ooit kinderen te krijgen.
Tot slot
Onzekerheid en je soms wel eens alleen voelen is heel normaal, zeker wanneer je een aandoening hebt en je je toch wel eens anders voelt dan de rest. Af en toe heb ik ook nog steeds een dag dat ik denk: waarom ik?! Dat is ook helemaal normaal om je zo te voelen, maar onthoud dat dat je leven niet leuker maakt wanneer je je elke dag zo gaat voelen. Je leeft tenslotte maar één keer, en het heeft geen zin om er elke dag verdrietig over te zijn. Ik dacht ook: “Wie gaat mij helpen met mijn onzekerheden? Niemand is zoals ik”, maar er zijn altijd mensen die je kunnen en willen helpen. Vraag om hulp wanneer nodig en vertel tegen iemand wanneer je een verdrietige dag hebt. Erover praten helpt enorm en lucht op. De onzekerheid zit vaak in je hoofd en je maakt het vaak groter dan het is. Omarm je aandoening, het is zoals het is en maak er het allerbeste van. Je kan veel meer dan je denkt!
Een aandoening is wat we hebben, niet wie of wat we zijn!
Kijk ook eens bij Ik en mijn Zorg. En lees meer over de overstap naar de volwassenzorg op de website Op eigen benen (met informatie voor jongeren en voor professionals én ouders). Op eigen benen maakte ook een analyse van de Nederlandse richtlijnen en zorgstandaarden over transitiezorg. Elders op deze site gaan we nader in op de Kwaliteitsstandaard Transitiezorg en geven we ook andere informatie voor zorgverleners.
Lees ook deze blogs:
