Problemen worden uitdagingen

Pittig meisje

Vijfentwintig jaar geleden werden wij de trotse ouders van een meisje dat zeven weken daarvoor in Medellín (Colombia) geboren was. Ondanks het feit dat ze nog jong was, was het al gelijk duidelijk dat Veronique een pittig meisje was. We waren zo trots en blij met dit knappe baby’tje.

Diagnose

De roze wolk duurde helaas niet heel erg lang, want het was al snel duidelijk dat er neurologisch het een en ander mis was bij Veronique. Een jaar nadat wij haar voor het eerst in onze armen hadden, kreeg ze de diagnose cerebrale parese. Simpel gezegd betekent dat dat Veronique een deel van haar rechterhersenhelft mist, omdat die tijdens de zwangerschap niet goed was aangelegd. De diagnose op zich was duidelijk maar het was volstrekt onduidelijk wat dit voor ons – maar vooral voor Veronique zelf – betekende. Er waren zichtbare motorische en visuele beperkingen, maar ook niet-zichtbare cognitieve en sociaal-emotionele problemen.

Sociaal-emotionele problemen

Ik wil niet overdrijven, maar we hebben het best zwaar gehad. De eerste twaalf jaar lag de focus vooral op het fysieke, met operaties, fysiotherapie, ergotherapie, spalken, rolstoel enzovoorts. Maar daarnaast ontstonden er dus ook problemen op sociaal-emotioneel gebied, wat voor ons als ouders eigenlijk nog ingewikkelder was. Het is makkelijker om rekening te houden met beperkingen die je ziet dan die je niet ziet. Een kind wat moeilijk loopt, vraag je niet om een eind te wandelen. Maar een kind dat ogenschijnlijk zonder reden vervelend gedrag vertoont, is moeilijker te begrijpen. Veronique was snel van slag als dingen anders liepen dan zij had verwacht en ze had moeite om vriendschappen te sluiten. Ze kwam ook vaak in conflictsituaties terecht, doordat ze sociale situaties niet goed aanvoelde. De relatie met ons verliep dramatisch, ze werd geschorst van school en beïnvloed door verkeerde vrienden. Dit alles heeft een enorme wissel op ons en ons gezin getrokken. Zelfs zo erg dat we op zoek gegaan zijn naar een plek voor Veronique buiten ons gezin. Wij zagen niet meer hoe we dit op konden lossen en maakten ons ook veel zorgen over het effect op haar jongere broertje.

Ambitieus

Toch bleef ze ondanks alle problemen ambitieus, ze wilde per se een vmbo-diploma halen. En toen we eigenlijk dachten dat ook deze ambitie haar niet meer kon redden, kwam er toch ineens een kentering en wordt dit verhaal er toch nog één van ‘eind goed, al goed’ of zelfs van ‘… en ze leefden nog lang en gelukkig’. Omdat de strijd verdween en de ambities er nog steeds waren, ging ze als een soort Olympische sporter haar doelen nastreven.

Leuke baan

Ze wilde een opleiding volgen waar ze een leuke baan mee zou kunnen krijgen, een eigen woning, een rijbewijs en auto en een relatie. Met haar opleiding en begeleiding bij het REA-college heeft ze een baan gekregen als ondersteuner bij de universiteit op de faculteit Sociale Wetenschappen. Via de gemeente heeft ze eerst een studio gehuurd waar ze op allerlei gebied hulp kreeg, maar inmiddels woont ze volledig zelfstandig in een appartement in Zeist. Ze gaat met haar eigen auto naar haar werk en over een paar weken gaat ze samenwonen met haar lieve vriend Nick. (Lees ook het blog van Veronique over wonen).

Trots

Wij zijn uiteraard ontzettend trots op wat ze allemaal bereikt heeft en nog zal bereiken, maar het spreekt voor zich dat we het meest blij zijn dat we het uiteindelijk als gezin gered hebben en dat ze vanuit harmonie het huis uitging. Er zullen ongetwijfeld nog veel uitdagingen op haar pad komen en sommige dingen blijven ingewikkeld, maar met haar ambitie, positieve levensinstelling, gedrevenheid en betrokkenheid worden problemen uitdagingen en zie ik de toekomst vol vertrouwen tegemoet.