Op mezelf wonen
Ik ben Veronique en ik ben 25 jaar oud. Ik heb cerebrale parese en woon op mezelf.
Ik wil je graag vertellen over mijn zelfstandigheid, en dan vooral over hoe ik op mezelf ben gaan wonen. Rond 2017 gingen een heleboel mensen om mij heen uit huis voor hun studie. En toen realiseerde ik me dat ik dat eigenlijk ook wel wilde, maar hoe moest ik dat nu eigenlijk doen?
Op zoek
Samen met mijn ouders ben ik op zoek gegaan naar mogelijkheden. We zijn in gesprek gegaan met de gemeente waar ik toen woonde. Wat kan er en wat past bij mij? Het was om eerlijk te zijn best wel moeilijk, omdat ik niet in een studentenhuis wilde wonen, maar ook niet gelijk iets voor mezelf kon huren. Ook had ik nog wel wat hulp nodig en het was uiteraard allemaal nieuw voor me. De gemeente heeft me toen in contact gebracht met Bijzondere Zorg Midden-Nederland in Zeist. Ik kreeg een intakegesprek met ze en mocht gaan kijken naar een studio waar ik dan eventueel zou kunnen wonen
Gezellig maken
In 2018 kreeg ik eindelijk de sleutel en mocht ik allemaal leuke dingen kopen om mijn studio gezellig te maken! Ik kreeg twee hele leuke dames als begeleiding. Zij kwamen acht uur per week bij mij om te helpen bij het huishouden, aanvragen van hulpmiddelen, gesprekken voeren, boodschappen en financiën. Maar na anderhalf jaar ging het eigenlijk zo goed dat de zorg die ze daar boden voor mij niet meer nodig was.
Meedenken
Ik moest daarom op zoek naar wat anders: een woonvorm waar wel begeleiding was maar minder intensief. Bovendien was het bij Bijzondere Zorg Midden-Nederland moeilijk om een sociaal netwerk op te bouwen en dat was vooral één van de punten waar ik nog graag aan wilde werken. Dus trok ik weer aan de bel bij de gemeente met de vraag of zij mee wilden denken. Uiteindelijk kwam iemand met het idee van een woning waarbij reguliere huurders samenwonen met mensen die wat hulp kunnen gebruiken. Dat zou gerealiseerd worden in een kantoorgebouw dat omgebouwd werd tot een appartementengebouw. Zo kon ik gemengd wonen met reguliere bewoners. Dus er wonen mensen die wat hulp nodig hebben én mensen die het leuk vinden om anderen te helpen.
In de app gooien
We wonen nu in een omgebouwd kantoorpand waar tweeëndertig appartementen gemaakt zijn. En je kan dus als je hulp nodig hebt even bij je buren vragen of je vraag even in de app gooien. We organiseren ook leuke dingen met elkaar, bijvoorbeeld een spelletjesavond, BBQ’en, game-avonden en andere leuke dingen! Ook hier gaat het zo goed dat ik geen begeleiding meer krijg, want alle praktische zaken had ik tijdens het eerste traject al onder de knie gekregen en nu heb ik inmiddels ook een sociaal netwerk van mensen om me heen. Ik heb een leuke baan bij de universiteit op het secretariaat bij de faculteit Sociale Wetenschappen, ik heb een hele leuke vriend, fijne familie om me heen, een auto en natuurlijk een hele fijne woning!
Goeie investering
Ik ben er dus erg blij mee dat ik na een paar jaar begeleiding nu zover ben dat ik zelfstandig kan wonen. Het is de investering van een paar jaar begeleiding dus heel erg waard geweest.
TIP: Vraag jij je ook af of zelfstandig wonen voor jou mogelijk is en hoe je dat kunt doen? Bespreek het dan met je revalidatiearts of maatschappelijk werker, of met het sociaal team van de gemeente waar je woont of wilt gaan wonen.
Lees ook wat Manu vertelt over haar weg naar zelfstandigheid.
Lees ook deze blogs:
