Weg naar zelfstandigheid
Ik ben Manu. Ik ben 25 jaar en volg de masterstudie Rechtsgeleerdheid. Ik ben geboren met een verkort rechterbeen. Mijn onderbeen is toen ik jong was geamputeerd en ik loop met een beenprothese.
In dit blog wil ik jullie meenemen in mijn weg naar zelfstandigheid. Toen ik nog kind was heb ik verschillende operaties gehad. Mijn ouders gingen toen altijd met mij mee naar zorgverleners, zoals ziekenhuizen, revalidatiecentra en fysiotherapeuten. Dit vond ik erg prettig. Hierdoor had ik het gevoel dat ik er niet alleen voor stond en dat ik altijd op mijn ouders kon terugvallen. Ik merkte wel dat zorgverleners vooral mijn moeder informeerden over de zorg die ik nodig had en dat zij ook hun vragen hierover aan mijn moeder stelden. Enerzijds voelde ik mij hierdoor soms gepasseerd, anderzijds vond ik het prettig dat er iemand was die voor mij opkwam.
Thuis wonen
Als kind en als jongvolwassene woonde ik nog thuis. Mijn moeder hielp mij dan altijd. Ze hielp bijvoorbeeld met het verzorgen van wondjes op mijn stomp en met het schoonmaken van de liner van mijn prothese (soort ‘sok’ die je om je stomp trekt voor je je prothese aandoet, waardoor de prothese goed blijft zitten). Ook kon mijn moeder mij naar vriendjes of vriendinnetjes brengen wanneer het voor mij lastig was om te lopen of te fietsen.
Op mezelf wonen
Naarmate ik ouder werd ging ik wel eens alleen naar zorgverleners. Dit vond ik de eerste keer spannend. Ik mocht helemaal zelf met hulpverleners in gesprek gaan over waar ik last van had en wat ik nodig had. Ook wilde ik graag meer andere dingen zelf kunnen doen, zoals zelf naar een feestje gaan of op mezelf wonen. Dit heb ik uiteindelijk ook gedaan. Ik ben in een zelfstandig studentenhuis gaan wonen. Dit vond ik ook eng in het begin, want ik ben toch anders dan mensen zonder handicap of beperking. Maar door dit te doen, ben ik zelfstandig geworden.
Samenwonen
Inmiddels woon ik samen met mijn partner in een appartement. Ik ga zelf naar zorgverleners en ik geef zelf aan wat ik nodig heb. Ook onderneem ik zelf activiteiten met vrienden en zorg ik voor mijn prothese en mijn stomp. Verder vraag ik mijn moeder nog wel eens om mee te gaan naar bijvoorbeeld het ziekenhuis of vraag ik mijn vriend om mijn wondjes te verzorgen. Het is niet erg om vrienden en familie om hulp te vragen.
Je kunt meer dan je denkt
Ik denk dat het voor iedere jongvolwassene lastig kan zijn om uiteindelijk helemaal zelfstandig te worden, maar voor mensen zoals ik, en net als jij, kan dit nog meer uitdagingen met zich meebrengen. Wij hebben toch nog andere zorgen waar we rekening mee moeten houden. Vergeet niet dat je meer zelf kunt dan je denkt en dat er dan altijd mensen zijn die je willen helpen!
Lees ook het blog van Veronique waarin zij vertelt hoe het haar lukte om zelfstandig te gaan wonen met steeds minder begeleiding. En Kim vertelt in haar blog over haar relatie met haar ouders .
Lees ook deze blogs:
